Living the Good Life; Wijn,Kaapstad &een Parachuut

Ja luitjes, daar ben ik weer! Alles gaat nog heel goed in Stellenbosch. Ik kan misschien gaan zeggen dat ik jaloers ben op de bloemen die bij jullie eindelijk in bloei staan (waar de bomen hier hun bladeren verliezen) en zeuren dat het hier rond half zeven donker is (terwijl de dagen bij jullie nog steeds langer worden), maar dat doe ik niet. Al flitsen deze gedachten soms best even door mijn hoofd; ik heb het hier nog veel te leuk om te zeggen dat ik al naar huis wil. Ik ben nog steeds happy, maar ook een beetje stressy. Volgende week is de laatste week les en dat betekent dat ik vakken aan het afronden ben en er wat tentamens aan komen.

Om weer wat inspiratie voor dit blog te krijgen, heb ik weer wat bladzijden teruggebladerd in mijn dagboek. De conclusie is dat ik na 2,5 week jullie wel weer wat leesvoer kan bezorgen. Ik begin maar weer bij het begin! (Sorry, na een ruime twee uur schrijven, wil ik nu echt naar bed en heb ik geen inspiratie meer voor wist-u-datjes. Dan weet je dat!)
De zaterdag na mijn laatste blog ben ik met een groep dames naar Cape Town geweest. ’s Middags met de taxi naar de Kirstenbosch Gardens om daar nog even lekker van het zonnetje te genieten. De taxi-meneer kwam uit Congo (zoals wel meer mensen hier in Zuid-Afrika) en bleef keurig op ons wachten totdat we weer terug naar het hostel wilden. Hij had op de heenweg verteld over zijn (Congoleze) vriend die met een mooie Duitse vrouw getrouwd was, dus hij zag zijn kans schoon met 2 Duitsers en 2 Dutchies in zijn bakkie. Helaas had hij weinig succes, maar wij waren voor een mooi prijsje weer terug op Long Street. Ons hostel had een feestje op het dak, dus zoals je begrijpt werden de eerste drankjes genuttigd op deze rooftop met uitzicht! Vervolgens lekker hapje gegeten en wezen stappen, leuke avond gehad. De volgende ochtend werd ik gewekt (ondanks mijn oordoppen) door een paar antisociale mensen die - in een dorm waar 30 mensen liggen te slapen - het een goed idee vinden hun wekker te snoozen. Goed, aangezien er ergere dingen op de wereld zijn uiteindelijk lekker decadent ‘uit’ ontbeten en hurry hurry naar de trein. Verder niet veel nuttigs meer gedaan op deze zonnige, lazy zondag.

De volgende noemenswaardige dag was de donderdag. Bericht van het thuisfront dat onze ongetrouwde oudtante Mies plotseling was overleden. Mijn mams en tantes hadden de taak gekregen alles betreffende de uitvaart te regelen, dus die hadden een intense week voor de boeg. Raar om hier niet direct bij betrokken te kunnen zijn, maar gelukkig is er dan weer skype. Zus Karen had deze dag haar kolderdag en eindgala en ik ging ’s avonds Lion’s Head beklimmen. Lion’s Head is de berg naast de Tafelberg (minder hoog) en mensen (hoe gek als ze zijn) beklimmen deze berg in grote getalen met volle maan. Ik stapte in Stellenbosch in het busje van de universiteit en begon met Maren aan de tocht. De zon was net onder, dus de kleuren van de stad veranderden met de minuut. Het laatste stuk hadden we wel echt een lichtje nodig, nu snap ik eindelijk het nut van die zaklampen die je om je hoofd heen bindt (Ingeborg, ik zal je nooit meer uitlachen als we ooit nog eens op Texel zijn ;) ). Met dank aan de zaklampfunctie op mijn nokiaatje hadden we toch nog aardig licht en bereikten we (in file) na 70 minuten de top. Boven een uurtje van het uitzicht genoten met onder andere jarige job Chris (klasgenoot van mijn lsce) en toen weer naar beneden. Aangezien afdalen (in het donker) niet echt tot mijn hobby’s behoort, duurde dit wat langer in vergelijking met sommige andere dappere dodo’s, maar het was wel vet. Vooral omdat je in een soort spiraal de berg afdaalt, je ziet dus alle kanten van de berg. Op deze manier besef je echt hoeveel licht de maan eigenlijk geeft, aangezien we aan de ene kant van de berg geen lamp nodig hadden, terwijl het aan de andere kant echt stikdonker was. Geweldige ervaring op een dubbele dag.

Na een lange vrijdag vol studie, ging ik ’s avonds op weg naar het huis van Chris (de jarige job op Lion’s Head). Hij vierde zijn verjaardag en woont in het Beverly Hills van Stellenbosch. Eerst moet je het zweet op je rug en bovenlip werken om er te komen (2 ‘heuvels’ beklimmen) en dan zie je vervolgens een groot hek, groot huis, groot zwembad, grote tuin en grote honden. Erg gezellige avond gehad, maar ik waande mij weer op tijd een weg terug naar Ivy League, want zaterdagochtend om 9:30 vertrok er weer een bus naar het Cheese & Wine Festival! En ja hoor, zo’n 90 internationals zaten in alle vroegte (ik vind 9:30 vroeg om naar een kaas & wijn festival te gaan..) fris en fruitig in de bus. Op een half uur rijden van Stellenbosch bevond zich een prachtig grasveld met muziek en tenten vol fancy stands met veel kaas en wijn. Rond een uurtje of elf nam ik met wat andere dames deel aan de ‘Pinotage & Olive tasting’; dat kon alvast maar geproefd zijn. Vervolgens overal kaasjes eten en je glas bij laten vullen en tussendoor een beetje luieren op het gras. Je snapt dat ik vervelendere dagen heb gehad in mijn mooie leventje. ’s Avonds nog gezellig een hapje en een drankje gedaan met Kartika (ook van de UvA, studeert in Kaapstad, heb ik al eerder in mijn blog genoemd omdat ik haar tegenkwam tussen de pinguïns) en wat vriendinnen van haar. Ze waren een dagje in Stellenbosch dus we moesten natuurlijk wel even meeten. Ondanks deze hele fijne dag was ik heel erg blij dat ik uiteindelijk weer lekker in mijn bedje lag. De volgende dag zouden we gaan surfen, maar aangezien de pipo van een taxichauffeur niet op ons transportverzoekje reageerde, kon ik mij zondagochtend mooi nog even een paar keer omdraaien. Verder maar een goed rondje gewandeld om het enigszins ‘bleh’ gevoel weg te krijgen (ik ben er achter gekomen dat je je door teveel kaas ook ‘bleh’ kan voelen in plaats van enkel door wijn).

Maandags ging ik met een overvolle backpack naar mijn kids voor een nieuwe dag lesgeven. Vandaag ging ik op ‘huisbezoek’ bij een van de kids uit mijn klas, om te filmen voor onze documentaire ‘A day in a life of a child’. Nadat ik in Nederland mijn koffer had ingepakt, kon ik niet echt een grote leegte in mijn kledingkast ontdekken. Dit deed mij besluiten om een vuilniszak vol kleding in te pakken om het vervolgens ergens in Zuid-Afrika een betere bestemming te kunnen geven. De familie heeft dat vervolgens in een extra koffertje mee naar hier genomen en zo stond dezelfde vuilniszak voor 3 maanden in mijn kast. Zoals ik misschien al eerder heb verteld, leven de meeste kinderen van mijn basisschool op omliggende wijnboerderijen waar hun families werken. De leefomstandigheden zijn vaak slecht en mensen verlaten amper de boerderij waar ze leven. Nadat het benodigde filmmateriaal verzameld was in en rondom het huis van onze hoofdrolspeler, heb ik dus vervolgens mijn tas geleegd en alles uitgedeeld aan drie verschillende vrouwen. Vooral mijn roze pyjama viel erg in de smaak, maar ook met maandverband (met dank aan de familieverpakkingen die mama heeft meegenomen ;) ) en hotelzeepjes waren ze erg blij. De vrouwen waren ontzettend dankbaar en vereerd met al deze kleding. Het was een hele fijne ervaring waar ik met een goed gevoel op terugkijk. Na deze intensieve dag had ik ’s avonds nog een ‘Thank-you-Braai’ voor de mensen die ons geholpen hadden op onze sleepover.

Dinsdagochtend de backpack weer ingepakt, want het was Koninginnedag en dat moest natuurlijk gevierd worden! Na het uurtje vrijwilligerswerk met de kids in groep 5 (we gingen schminken; met dank aan de –inmiddels 10 jaar oude – rood/wit/blauw/oranje voetbalschmink van Nationale Nederlanden die opa van Lierop nog ergens in een la had liggen, het was hilarisch, natuurlijk vooral voor de Duitse en Vlaamse student teachers onder ons), ben ik in de trein naar Cape Town gesprongen. Zelfde hostel als het weekend ervoor, zelfde drankjes op dakterras, alleen nu dronken we op Sophie (Vlaamse verjaardag) en Beatrix, Willem & Maxima. ’s Avonds naar een kroeg die –dankzij een Nederlandse eigenaar – oranje kleurde. Hier kon ik eindelijk wat BVN beelden zien van de kroning en het grote feest met André van Duin en – Rieu, Armin van Buuren op Java-eiland en de beauty van een Maxima. Beetje heimwee was hier als trotse Nederlandse wel aan de orde! Maar goed, na drie keer ‘Hij was maar een clown’ en ‘Kedengedeng’ was de oranjekoorts wel weer tot gezond niveau gedaald en belandden we via een andere kroeg weer lekker in ons hostelbedje.

Toen was het woensdagochtend en was het eerste waar ik aan dacht toen ik wakker werd; de skydive. Een week geleden had ik de reservering gemaakt om samen met Siu Lien, Sophie en Lisan uit een vliegtuig te springen. Velen van jullie hebben het bewijs al op facebook gezien, dus dat verlicht wellicht de schrik. In de taxi bij Steve (de naam zou credits op moeten leveren, maar aangezien hij op deze vroege morgen de oren van onze kop kletste, had hij die snel al een beetje verspeeld); op naar het skydive terrein. Het was erg mistig dus de gedachte was: gaat het door of gaat het niet door, in plaats van: overleven we dit of overleven we dit niet. Eenmaal aangekomen al ons geld ingeleverd en na steen-papier-schaar bleek ik degene te zijn die als eerste mocht, samen met een stel die besloten had hun 7 jarige verkering te vieren met een parachutesprong. Hup in je pakkie en het vliegtuigje in. Je zit half op en in elkaar gevouwen, omdat dit vliegtuigje met recht een vliegtuigJE is, waar met moeite zeven personen (inclusief piloot met Ray-Ban pilotenbril) in passen. Eenmaal opgestegen, bleek de ‘dropzone’ (de zandbak waar je dus in moet landen) toch al gedeeltelijk met wolken bedekt te zijn. Dit betekende dat alleen mijn buddy (Timmie, zo gek als een deur, maar tegelijkertijd heel zeker van zijn zaak) het aandurfde om te springen, en aangezien de andere twee jumpers het niet aandurfden, gingen we door democratische stemming weer met het vliegtuig naar beneden. Je gelooft het misschien niet, maar ik baalde toen best wel even. Als je namelijk vroeg bent op gestaan na Koninginnedag, een taxi betaalt hebt en een dure skydive, dan wil je ook gewoon springen als je eenmaal in dat vliegtuig zit (onder het mom van: ‘dan hebben we het maar gehad’). Maar goed, dat was dus niet het geval, maar om een lang verhaal kort te maken; nadat we een half uurtje op de grond stonden, konden we het vliegtuigje weer in. De lucht was opengebroken, het zonnetje scheen, mijn maag was gevuld met een banaan en een tosti, dus mijn buddy Timmie stond alweer te springen om in – en vervolgens uit het vliegtuig te springen. Zo gezegd, zo gedaan. En dan ben je op een hoogte van 9.000 feet (2,74 km) en gaat het luik open. Wij waren het derde koppel dat sprong en ik zag dus de eerste twee ‘wegfloepen’. Ik heb er geen beter woord voor, je ziet ze gaan en dan zijn ze ineens weg. Nou, zo gingen wij dus ook, beentjes buiten boord, onder het vliegtuigje en dan ga je dus. Voor zo’n 35-40 seconden val je naar beneden, totdat de parachute geopend wordt. Ik krijg veel reacties over hoe werkelijk ik dingen kan beschrijven, maar hoe dit voelt kan ik echt niet beschrijven. Maar het is het zeker waard om het zelf ook een keer te proberen, het was zo geweldig om door de lucht te zweven! De stilte, die gigantische parachute die boven je hangt, het uitzicht, de landing; top. Toen was het tijd voor een paar whatsappjes om het thuisfront te informeren. Om pa & moe en Stefan zenuwen te besparen, had ik maar niets gezegd. Ik denk nog steeds dat dit een goede beslissing was, maar het duurde een tijdje voordat zij het me in dank afnamen ;). En terecht, dat geef ik toe. Maar goed, zoals ik al zei; het was echt super en ik ben ontzettend blij dat ik het gedaan heb! Toen was het de beurt aan Siu, Lisanne en Sophie en toen ook zij veilig geland waren bracht taxi Steve deze vier van adrenaline-stuiterende dwazen weer netjes terug naar Stellenbosch.

In de dagen die volgden, werd er weer wat gestudeerd, geluncht en gedineerd (thanks to Siu again…) en vrijdagavond was het tijd voor de Christmasparty. Het Poolhouse (huis vol internationals) had op onverklaarbare wijze kerstverlichting tevoorschijn weten te toveren en hield een feestje in dit thema. Als de dagen korter worden en de temperatuur daalt dan is kerstmis natuurlijk ook het eerste waar je aan denkt! Dit was, als vanzelfsprekend, natuurlijk weer gezellig. Vrijdagavond; weer een week voorbij.

Zaterdag ging ik met de auto naar Cape Town. Ik ging met Siu en twee –voor mij tot dan toe onbekende- Zuid-Afrikaanse meiden naar het District Six museum. Siu had een paar weken daarvoor een van de twee meiden ontmoet en zo kwam deze trip tot stand. Aangezien ik ook nog wat musea-bezoekjes op mijn wensenlijstje had/heb staan, had ik er veel zin in. Het was erg gezellig in de auto en het museum was erg interessant. District Six is een gebied in Cape Town waarvan in 1966 besloten werd dat het een ‘white-area’ moest worden. Alle multiculti-bewoners werden gedwongen hun huizen te verlaten en vrijwel alle gebouwen werden gesloopt. Bizar om je te realiseren dat zelfs nog geen 50 jaar geleden dit nog mogelijk was (al gebeuren er in deze wereld natuurlijk nog steeds veel dingen die je voor onmogelijk houdt). Na deze cultureel historische verrijking was het natuurlijk weer tijd voor wat wijn. We zijn naar Groot Constantia gereden, een wine estate die Simon van der Stel (Stellenbosch, invloedrijk historisch Nederlands figuurtje) heeft vernoemd naar zijn dochter. Rondje gelopen, baboon in de wijngaard gespot en vervolgens met een kaasplankje en wijn neergeploft. Interessante en leuke gesprekken gehad met deze meiden. Het was erg leuk dat de man die onze wijn schonk, vertelde dat ze deze wijn exporteren naar Nederland. En ja hoor, op het etiket van de fles stond ‘Gall & Gall Zaandam’. Hij gaf ons vervolgens een lijstje met de vier wijnen die zij exporteren, waarvan ik er dus een paar geproefd heb. Ben benieuwd hoe de prijzen in Nederland zijn, de wijn was in ieder geval erg lekker!

De zondag heb ik weer wat studiegerelateerde taken verricht en een picknick gehouden met wat Duitse meiden; erg gezellig. ’s Avonds naar een kerkdienst geweest met een paar meiden die daar al eerder geweest waren. Aangezien ‘verschillende kerkdiensten bijwonen’ ook nog op mijn te-doen lijstje staan, besloot ik dus mee te gaan naar deze studentenkerk. Het begon om 18:00 en waar de meeste mannen die ik ken dan met een bord patat zitten te wachten op Studio Sport, zat hier heel jong Stellenbosch in een aula van de ‘Hoërskool’. Eerst een half uur zingen met een hippe band, met de songteksten op de beamer (“Jesus, you are the one for me”, “All I need is You”) en daarna de pastor die vraagt om even je bijbel erbij te pakken zodat hij op humoristische wijze ‘een samenvatting van de samenvatting gaat geven’. Het ging vandaag over trouwen. Ik vond het heel interessant om mee te maken, maar doordat ik mij niet helemaal in de liedteksten en wat fundamentele principes kon herkennen (het is heel belangrijk dat Jezus echt op 1 staat in je leven, voordat je gaat trouwen en daarbij is het toch wel van grootst belang dat je je ‘purity’ bewaart voor de huwelijksnacht), zal ik niet nog een keer naar deze kerk gaan. Maar zoals ik al zei, het was super interessant om te zien hoe toegewijd al deze studenten zijn naar deze kerk.

Deze week ben ik dus druk met school, maar er was gisteravond wel even tijd om nog een potje met de Mexicanen te keezen. Het werd 1-1, dit stond voor hen gelijk aan een gigantische overwinning, dus hun ‘We are the Champions’ gegalm, hield vandaag maar niet op. Verder ga ik morgen mijn reis naar Namibië betalen en dus officieel maken. Na avonden plannen maken om de reis op eigen houtje te ondernemen, kwam ik tot de conclusie dat het echt lastig is om in een land als Namibië jezelf te redden (op een zo goedkoop mogelijke wijze). Lisanne heeft vandaag besloten mee te gaan en dus gaan we met een georganiseerde camp-tour vanuit Kaapstad voor 12 dagen naar Namibië. Details volgen nog, ik ga nu lekker slapen!

Geniet van alle mooie bollenvelden en de lange avonden!
Liefs uit Stellenbosch.