Afritsbroeken aan de benen & Zand tussen je tenen

Beste allemaal,

Na een busrit van zo’n 23 uur van Windhoek naar Stellenbosch ben ik dinsdag in de namiddag weer thuisgekomen na twee topweken in Namibië; tassen uitgepakt, het laatste woestijnzand weggescrubt en weer bijgekletst met alle huisgenootjes in Ivy League. Ik verwacht dat deze trip wel weer garant gaat staan voor aardig wat leesvoer, so be prepared.

De ochtend van vertrek kwam de regen met bakken uit de lucht vallen. Stonden we (Lisanne, Siu Lien, Cathrin/Choiyin ((Hongkonggirl die ook in Stellenbosch studeert)) en ik) ook nog eens in de file van Kaapstad en kwamen we te laat aan bij het verzamelpunt. Maar goed, het kon de pret niet drukken, de truck in en gaan met die banaan. Onze groep (‘familiy’) bestond uit 16 toeristen en Shadi (de chauffeur en master in dieren spotten, uit Zimbabwe) en mama Saima (de kok uit Namibië). Als je denkt aan groepreizen (misschien moet ik zeggen; ‘als ik denk aan groepsreizen’) denk je (ik) aan een groep met mensen die totaal verschillend van elkaar zijn en die geen eigen vrienden hebben om mee op reis te gaan. Nou Marieke, is dat niet een beetje kortzichtig? Dat zijn we helemaal niet gewend van jou! Waarom ga je dan zelf op zo’n reis!!?? Ja lieve mensen, het is misschien een beetje kortzichtig, maar geloof me; er waren echt een paar van dat soort typjes aanwezig in onze ‘family’. Uitweiden over deze mensen doe ik niet op het wereldwijde web, maar ik zou er natuurlijk weer heel wat over kwijt kunnen. Oja, en ik heb dus gekozen voor deze reis omdat het dus veruit de goedkoopste en gemakkelijkste manier was om als student uit Stellenbosch een trip door Namibië te maken! Gelukkig waren daar ook Annemarie (uit Oostwoud, gaat naar dezelfde West-Friese kermissen als Lisanne, reist 9 weken met Nomad helemaal door naar Kenia) en Debbie (uit het altijd gezellige Hummelo, heeft als vrijwilliger met misbruikte kids gewerkt in Durban en reist ook helemaal door naar Kenia). Tijdens de eerste supermarktstop hadden we al bedacht dat het handig was om een potje te maken voor de gezamenlijke versnaperingen en dit was het begin van heel veel gezelligheid. Het leek alsof ik deze meiden al veel langer kende en we hebben ontzettend veel lol gehad. Vooral de letterlijke vertalingen van Nederlandse spreekwoorden in het Engels door Debbie, leidden geregeld tot grote hilariteit (“Aaah, there comes the monkey out of the sleeve!”).

Goed, tot zover even de bespreking over onze ‘family’, terug naar de trip. De eerste dag was nog redelijk saai, voor Zuid-Afrikaanse begrippen was het koud en guur en hebben we niet echt spectaculaire dingen meegemaakt. De eerste nacht verbleven we in de Cederbergen en zoals de oplettende lezers onder ons natuurlijk wel weten, heb ik hier ook mijn Paasweekend doorgebracht. Op het opzetten van de tent na, was dit voor mij dus niet veel nieuws (en ja, die tent opzetten ging Lisanne en mij potverdikkie hartstikke goed af!).

De tweede dag zijn we tot vlak onder de Namibische grens gereden en verbleven we aan de Orange River. Drie maal raden, jaja een Nederlands meneertje van de VOC vond het nodig om de naam van de Gariep river te veranderen om zo het koninklijk huis ook in Zuid-Afrika op de kaart te zetten. Maar goed, op deze campsite waren dus honden. En deze honden vonden het ontzettend gezellig dat wij (als enige campinggasten) ze kwamen vergezellen. Toen Lisanne al in de tent lag, lag de hond voor onze tent te waken en moest ik goed mijn best doen ook nog die tent in te komen. Je snapt hoe veilig wij ons voelden.

Op dag drie gingen we de border crossen. Na de avond ervoor alle horrorverhalen over de douane aangehoord te hebben (lid van een eerdere ‘family’ die ‘wanted’ was in zijn homecountry en Namibië dus niet in mocht…), gingen we vol goede moed van start. Dus nu denken jullie ‘nu komt het!’, maar wees gerust, niemand uit onze ‘family’ was ‘wanted’, dus we konden dus redelijk snel doorrijden. Eenmaal in Namibië zijn we naar de Fish River Canyon geweest (ietsje kleiner dan die in The States). Op het eerste gezicht lijkt het dus op een bouwput waarin flink wat shovels zich hebben uitgeleefd, maar als je je dan bedenkt dat moeder natuur dit zo gecreëerd heeft, dan is het wel echt heel indrukwekkend. Natuurlijk weer een mooi zonsondergangetje meegepikt (ik heb tijdens deze trip zo ongeveer iedere dag de zonsopkomst en de zonsondergang bewust meegemaakt, voelde me helemaal meer bewust van de natuur, jaja!) en weer lekker in mijn slaapzak gekropen.

Een van de hoogtepunten van dag vier was een wandeling in Sesriem, waar Chris Zegers met 3 op reis ook geweest schijnt te zijn. Het volgende hoogtepunt was het uurtje relaxen in het zwembad met een hunters (heerlijk drankje dat ik ga importeren als ik weer in NL ben) onder het genot van een mooie Afrikaanse zonsondergang. Volle maan, was ook een hoogtepunt. En het aanmoedigen van Arjen Robben in een bar op de campsite met alleen maar Duitsers was ook wel een klein hoogtepuntje. Of zoals onze koning het gezegd schijnt te hebben tijdens zijn werkbezoek: ‘De Duitse techniek kan niet zonder de Nederlandse creativiteit!’.

Goed, dag vijf was een hele vroege zondag (5uur); het was namelijk de bedoeling dat we voor zonsopkomst Dune 45 opgeklommen zouden zijn. Dus als dat de bedoeling is, dan doen we dat gewoon! Aangezien je de zon in je nek voelt hijgen (en de personen die achter je lopen, want een inspanning is het wel, en dat zonder ontbijtje in je maag) als je die duin opklimt, ga je steeds sneller om vervolgens neer te kunnen ploffen als het zonnetje aan de horizon verschijnt. Zo, nou dat was wel even adembenemend (letterlijk en figuurlijk). Schitterend hoe het rode zand van de duinen steeds maar roder wordt door het zonlicht. Echt een hoogtepunt van de eerste dagen! Eenmaal weer beneden had mama Saima een heerlijk ontbijtje met scrambled eggs voor ons klaarstaan en gingen we met gevulde maag verder de woestijn in. (Wat betreft het eten, alle potten, pannen, het eten etc zit dus allemaal in de truck waar we overal mee heenreden, daardoor konden we dus overal ontbijten/lunchen/dineren). Hagedissen vangen, nog meer duinen beklimmen en info over wat er allemaal wel niet gebeurt in de woestijn (nee, dit is niet cynisch, er is echt veel leven in de woestijn, al zou je dat natuurlijk niet zeggen). ’s Middags appeltaart gegeten (niet zo lekker als die van mama, maar na een dikke vier maanden zonder appeltaart vond ik het HEERLIJK) in een gehucht midden in de woestijn, waar een Nederlander ooit bedacht heeft de mensen appeltaart te leren bakken. Eenmaal op de volgende campsite gearriveerd gingen we met meneer Bushman mee in zijn mooie safariwagen. Hij vertelde ons nog 1001 andere dingen over de woestijn en over de Bushman die vroeger in Namibië leefden. Echt ontzettend interessant, maar hier kan ik nog een heel ander blog over schrijven.

Na wat nachten in de tent, mochten we op dag 6 een nachtje in een bed slapen. In een heerlijk bed in een tweepersoonskamer wel te verstaan. Dit was in Swakopmund, een stadje waar alles in het Duits is en waar onze Duitse Family members dan natuurlijk ook schnitzel of bratwurst hebben gegeten. Helaas was het vandaag zwaar bewolkt in Swakopmund en dus gewoon guur en koud wat er zo’n Duitse stad niet echt gezelliger op maakt.

Toen was het 28 mei, de 51e verjaardag van mijn mama. Wat een mazzelaar dat ik nu net wifi had en we ’s middags via Annemarie’s telefoon even konden skypen. ’s Ochtends was ik op een quad door de woestijn heen gescheurd, nou dan voel je je wel even stoer hoor. Ik had wel eens eerder op een quad gezeten, maar als er om je heen alleen maar zand is en je vol gas over die duinen heen mag, dan geeft dat gewoon een kick. We mochten ook nog even op zo’n kartonnen plaat buikschuiven, wat naast wat blauwe plekken en een mond (en oren en neus etc.) vol zand opleverde, ook heel erg leuk was om te doen. Top dus! Ook deze nacht mochten we nog lekker in het bedje slapen en zijn we lekker uit eten geweest en hebben we zelfs nog een dansje gewaagd (helaas met een zeer beperkte vertegenwoordiging van de ‘family’, de rest wilde slapen of een spelletje doen waarbij je kaartjes op je hoofd moet plakken. Ook leuk natuurlijk. Overigens was onze ‘family’ in Swakopmund uitgebreid met twee jongens uit Amerika. Deze brachten een beetje actie in de taxi, dus we waren maar wat blij met deze gezinsuitbreiding.

De volgende dag was het weer over met de pret wat betreft slapen in een bed, we mochten onze tentjes weer opzetten! En wel in Spitzkoppe dit keer. Dit is een gebergte, waar we wat rondgewandeld hebben en de zon onder hebben zien gaan. Hier was dus geen elektriciteit of stromend water, alleen twee wc-tjes naast elkaar met een bamboe-schuttinkje ertussen en eromheen (het plafond was de sterrenhemel en deuren waren er ook niet, en die bamboe was dus niet erg bestendig tegen blikken van buitenaf). De wc’s heetten long drop toilets. Aangezien ik inschat dat de meeste van deze lezers niet heel ervaren zijn met back to basic camping, zal ik even uitleggen wat dat is. Dat is zeg maar zo’n buko-evenementen toilet, maar dan met poepvliegen. Daarbij kijk je dus echt de afgrond in (denk ik, ik heb niet gekeken), want wat je voorgangers hebben gedropt valt wat verder naar beneden dan in zo’n evenementenwc. Dus. Nou zo’n wc hadden we dus. Naast deze – voor mij- nieuwe wc-ervaring, hebben we de Van Lierop Adviesgroep kaarten even aan een woestijndoop onderworpen en gingen we gezellig wat potjes pesten met de family.

Nadat we de bergen van Spitzkoppe achter ons hadden gelaten, kwam beestenspotter Shadi door de microfoon ‘Cheetah’s on the left’. Lucky bastards die we waren, zomaar drie cheetah’s in het wild! En dan waren we nog niet eens in Etosha, waar het dieren spotten eigenlijk pas op de planning stond. (We hadden bij Dune 45 overigens al een hyena gezien en onderweg veel zebra’s, springbokken, gembsbokken en struisvogels). De cheetah’s konden we dus ook weer afstrepen. Vandaag bezochten we de Himba-tribe, een groep mensen die heel primitief leeft en helemaal rood zijn van de oker waarmee zij zich insmeren. We kregen hier een rondleiding welke op zich best interessant was, maar waar ik me toch wel echt even een tikkeltje te veel de toerist voelde die aapjes aan het kijken was.

Inmiddels zitten we op dag 10 en dat was de dag dat we in Etosha National Park. Met andere woorden, dit is dus het Kruger Park van Namibië. We waren nog geen tien minuten in het park en de topper van een Shadi kwam alweer door in zijn microfoontje (‘Lions on the right’). Wij dachten natuurlijk dat hij een grapje maakte, maar nee hoor, wij lucky bastards zagen gewoon al na tien minuten twee leeuwen onder een boom liggen. Top. Na heel wat olifanten, zebra’s, giraffen, springbokken etc. etc. was het tijd voor lunch. Na de lunch weer hup de truck in, om nog meer dieren te gaan zoeken. Ook op deze middag weer van alles en nog wat gezien, maar niet veel nieuws in vergelijking met wat we al zagen in de ochtend. We kampeerden ook op een campsite van Etosha en gingen daar naar de avondvoorstelling van de olifanten. Dat houdt in, met zonsondergang naar de waterpoel waar mensen in stilte met hun wijntje naar de beesten zitten te kijken die daar komen drinken. In ons geval waren dit zo’n 25 tot 30 olifanten (variërend in leeftijd van 80 jaar tot 3 weken) en een neushoorn. Geweldig.

De volgende ochtend weer vol goede moed vroeg in de truck, want de meeste dieren zijn natuurlijk vroeg in de ochtend te spotten! En ja natuurlijk, ook een luipaard mochten wij op deze vroege zaterdagmorgen begroeten. Hij was te snel voor een foto, maar wauw wat een gaaf beest. Hij zat op zo’n 3 meter van de truck en was binnen een paar seconden heel verdekt opgesteld verderop in het veld. Geweldig! En net nu we dachten dat het feest wel over zou zijn, kwamen er zo’n 80 zebra’s de weg oversteken, er kwam geen eind aan. Daarna kwamen we weer bij een andere waterpoel aan en daar kwam Shadi weer door zijn microfoontje hoor: ‘Do you guys see the lions on the left?’. Daar kwamen de koning en de koningin van het dierenrijk aan paraderen hoor. Op een gegeven moment dachten we zelfs dat het vrouwtje achter een onschuldig springbokje aan zou gaan, maar ze vond het waarschijnlijk al te warm om er echt veel werk van te maken. Een groep zebra’s stond echt als een stel onzekere pubertjes te kijken of ze weg moesten rennen of dat ze konden blijven staan waar ze stonden. Het laatste was het geval, want meneer en mevrouw Leeuw hadden genoeg aandacht gehad en vonden het hoog tijd de schaduw op te zoeken. Het was super om mee te zien, het was net of je naar een film zat te kijken en je weet gewoon niet wat er gaat gebeuren. Na de lunch konden we even lekker van het zonnetje genieten aan het zwembad op de campsite, waarna we aan het eind van de middag nog een laatste gamedrive gingen maken.

Zondag was de laatste dag van onze tour en reden we van Etosha naar Windhoek, de hoofdstad van Namibië. Hier werden Lisanne en ik gedropt bij ons hostel, waarna de rest van de groep naar hun eigen accommodatie reed. Op Annemarie en Debbie na eindigt de rest van de groep via Botswana naar de Victoria Falls in Zimbabwe. In het begin van de week baalde ik er nog wel een beetje van dat wij niet besloten hadden mee te gaan tot de Victoria Falls, maar nu vond ik het eigenlijk helemaal prima. Elke dag zoveel kilometers maken in de truck, je tentje opzetten en afbreken, slapen in een slaapzak en heel veel eten maakt dat je je niet echt fitter gaat voelen. Het is mij allemaal heel erg meegevallen, vooral de kou ’s nachts (de temperaturen worden de komende twee maanden alleen nog maar lager ’s nachts) had ik veel erger verwacht. Ik keek er ook wel weer naar uit gewoon lekker terug naar Stellenbosch te gaan en mij te gaan verheugen op mijn trip met Stefan. ’s Avonds gingen Lisanne en ik nog wel uit eten met de groep in een heel leuk restaurant. Na een uur op de taxi gewacht te hebben, zijn we uiteindelijk maar bij een andere pipo in gestapt en toen wij het restaurant in kwamen lopen zat daar een hele groep uit Stellenbosch! Super leuk en toevallig natuurlijk. Onder andere Cora (waarmee ik in de recess op trip ben geweest) en een meisje met wie ik les had. Na een stuk koedoe, struisvogel, zebra, krokodil en gemsbok heb gegeten, gingen we nog een laatste hunters drinken met Annemarie en Debbie in hun accommodatie. Gezellig samen afgesloten en na het afscheid nemen weer in een taxi gestapt die vervolgens niet wist waar ons hostel was. Weer een lesje geleerd, altijd even het adres opschrijven van je eindbestemming, want dit schoot niet op. Toen wij hem vroegen even zijn broer te bellen die het wel zou moeten weten, was meneer zijn beltegoed op. Uiteindelijk herkende ik gelukkig waar wij heen moesten en wist ik te voorkomen dat de taxichauffeur zich nog een andere kant op liet sturen door een ander bijdehandje bij een tankstation. Na een uurtje sightseeing door Windhoek uiteindelijk dus weer een lekker bedje ingedoken!

De volgende dag hadden Lisanne en ik een heerlijke chilldag aan het zwembad om nog even de laatste Namibische zonnestralen op te pikken, voordat we om 18:30 de Intercape bus indoken op weg naar huis. De bus was lekker luxe, veel beenruimte en zelfs zo’n voetensteun die je ook in de tandartsstoel hebt. Ik was met een paar uurtjes natuurlijk alweer in coma, dus de busrit was voor mij prima te doen. Om half vijf ’s middags dus weer in Stellenbosch en dan zijn we aan het eind van mijn Namibië-verslag! (Mag ook wel eens na 3400 woorden, inclusief wist-u-datjes…).

Wist-u-dat;
- Het de afgelopen twee weken non-stop geregend heeft in Stellenbosch, maar dat wij de zon uit Namibië hebben meegenomen en ik dus nu als mazzelaar weer lekker buiten in het zonnetje mijn blog aan het schrijven ben?
- Mijn rode armbandje en matroejska die ik van de De Witjes gekregen heb de Namibiëreis niet overleefd hebben? Helaas pindakaas, ik ben ze kwijt. :(
- Debbie onze ‘family’ heeft uitgelegd dat het in Nederland allemaal te doen is om beschuit? ‘Ik wil met jou wel een beschuitje eten’ leidt tot beschuit met muisjes en zo is het cirkeltje weer rond. Zo kun je Nederland dus ook vertegenwoordigen.
- Ik in mijn vorige blog vergeten was te zeggen dat ik ook met mijn lieve vriendinnetje Yvonne geskypt had vanaf de Nierkerkestraat in Amsterdam?
- Er nu een wist-u-datje komt die je misschien liever niet leest? Je kunt hem dus nu nog skippen… Nou ja goed, het komt er dus op neer dat ik heb geleerd om in de bosjes (of hoe drie takken in de woestijn mogen heten) te plassen. Aangezien je in Namibië uren kan rijden zonder ook maar iets (lees: toilet) tegen te komen, moet je simpelweg wel gewoon op je hurken gaan zitten. En dat doe je dan ook gezellig samen met de andere vrouwen uit de ‘family’.
- Je tijdens een gamedrive echt veel en veel te veel foto’s maakt van alle dieren (en ik dus nu een gigantische selectie moet maken, en ik dan ook nog met Stefan naar Kruger Park ga waardoor er waarschijnlijk nog 1000 olifanten-, zebra’s en giraffenfoto’s bijkomen…)?
- Mijn stroopwafel- en dropvoorraad weer is aangevuld? Baie baie dankie Marloes!
- Ik heel blij ben dat ik voor de georganiseerde Nomad-tour heb gekozen? Ik zou deze tour nooit zelf voor dit geld en in zo’n tijd hebben kunnen afgelegd. En je krijgt er ook nog een ‘family’ bij!
- Stefan na keihard werken nu ook afgestudeerd is in bouwkunde? Topper (het is vandaag nog niet officieel, maar ik weet nu al dat hij de meest briljante cijfers heeft gehaald en dik geslaagd is!).
- Er sneeuw ligt op de toppen van de bergen rondom Stellenbosch? Ik wist niet ik zag. Daarnaast liet een huisgenootje foto’s zien van de pak sneeuw die vorige week in Kaapstad gevallen is; ongelooflijk. Sneeuw in Zuid-Afrika is heel uitzonderlijk en al helemaal in het begin van de winter!
- Ik vanmiddag voor het eerst in mijn leven gepaintbalt heb? Ik noem het liever painballen. Holy moly, wat kunnen die dingen pijn doen. We gingen met een hele afvaardiging uit Ivy League, de teams bestonden uit First World Countries (Nederland & Duitsland) tegen de Third World Countries (Mexico & Zuid-Afrika). Ik heb er nog een paar pijnlijke herinneringen aan over gehouden voor de komende week (lees: blauwe plekken/bloeduitstortingen/narigheid overal). Wel gelachen, overigens.
- Je vooral niet moet denken dat het ‘Afritsbroeken aan de benen’ ook op mij slaat? Er zal nog heel wat voor nodig zijn om mij in een afritsbroek te krijgen. Ondertussen snap ik het nut van fleecetruien en een zaklamp op je hoofd, maar die van de afritsbroek heb ik nog niet helemaal. Andere mensen blijkbaar wel, want de gemiddelde reiziger in Namibië heeft zo’n charmant kreng aan zijn benen(jaja, hij was ook in onze ‘family’ vertegenwoordigd!).

Het volgende verslag zal vlak voor Stefan zijn aankomst zijn, denk ik. Hij stapt 30 juni het vliegtuig in en ik heb heel veel zin om hem hier alles te laten zien en vervolgens samen verder op avontuur te gaan. Wat ik de komende weken ga doen, is ook voor mij nog een beetje de vraag. Ik hoop mij als vrijwilliger ergens in Stellenbosch nuttig te gaan maken, maar daarvan is nog niets zeker.

Geniet van het zonnetje in Nederland, smeer je goed in (dat doe ik al 4,5 maand) en tot over zo’n 50 nachtjes (Ik zag op facebook dat dan de polderse kermis begint, dus dat betekent dat ik dan weer in Nederland ben!).

Liefs, Marieke