Tentamen, Texel en Vondelpark, maar dan anders

Beste allemaal,

Alweer een week voorbij! Ik heb het idee dat ik niet heel veel spectaculaire dingen heb meegemaakt de afgelopen week, er is in ieder geval geen bosbrand of tornado meer geweest. Hier heb ik overigens geen enkel probleem mee, maar ik moet weer een beetje graven waar ik de afgelopen week mijn tijd aan heb besteed.

Woensdags heb ik mij voor de laatste dag opgesloten om te leren voor mijn tentamen van donderdag. Aan het eind van de middag werd ik verrast door Lisanne met een overheerlijke McFlurry (inmiddels had het hapje meer weg van een cornetto milkshake, maar daar smaakte het zeker niet minder door). ’s Avonds weer genoten van de kookkunsten van Siu Lien en weer dankbaar gebruik gemaakt van haar internet (skypen!).

Donderdag was de dag van mijn tentamen (14:00). Ik was, als voor mijn begrippen vanzelfsprekend, keurig volgens afspraak om 13:45 aanwezig. Aangezien alle Afrikaner studenten ook gearriveerd waren en het nogal chaos was voor iedereen op de universiteit, wachtte ik heel geduldig tot ik om 14:00 werd opgehaald. Ik had goed geleerd en had het vertrouwen dat het tentamen moest gaan lukken. Echter eenmaal in de kamer waar het gebeuren moest, kreeg ik mijn tentamen van maandag voor mijn neus. Olga rende - nog harder dan dat ze aan kwam rennen - weg om vervolgens weer met mijn samenvattingen terug te komen; “We did not receive the exam from your home university yet, so you can learn for another twenty minutes, no worries, we will fix it!”. Dus. Goed. Uiteindelijk had ik zo rond 14:30 mijn tentamen –het papier nog warm van de printer - voor mijn neus en kon ik aan de gang. Het ging me goed af en met een uurtje kon ik de zon weer in om eindelijk ook leuke dingen te gaan doen!

’s Avonds was er ‘Vensters’. Dit is een evenement door alle eerstejaars Afrikaner studenten. Door heel Stellenbosch zijn podia gebouwd waar studenten showtjes geven met muziek, humor en dans; een soort straattheater. De studenten hebben hier een paar dagen naartoe gewerkt en het evenement trekt veel bezoekers van buitenaf (en natuurlijk ouders met videocamera’s, schitterend om de wat beschaamde reacties van de ‘puppy’s’ op hun trotse ouders te zien). Het was leuk om te zien, sommige shows indrukwekkend, andere deden meer denken aan niveautje groep 8 musical (met alle respect natuurlijk). Vervolgens gingen we nog even stappen en kwam Lisanne Angelo tegen. Angelo studeert en werkt daarnaast op het international office van de universiteit. Om een lang verhaal kort te maken; we gingen met hem mee op stap. Super aardige en sociale jongen met een hoog verantwoordelijkheidsgevoel naar alle exchange students toe. We belandden in een leuke tuin van een café met picknicktafels en een goede sfeer. Daarna nog even dansen in de Springboks en uiteindelijk weer veilig thuis en lekker slapen.

Vrijdags gingen Siu Lien, Sophie, Lisanne en ik op de fiets naar Jonkershoek, zo’n vijf kilometer hier vandaan. We hadden gehoord over het Postcardcafé, wat prachtig zou moeten zijn en haar naam te danken heeft aan het uitzicht dat het zo op een ansichtkaart kan. Nu is vijf kilometer voor Dutchies (en een Vlaamse) natuurlijk niks en dus vertrokken we vol goede moed op een dag dat het bloedjeheet was en de wind het liet afweten. We gingen met onze Matiesbike zonder versnellingen lekker het “bergie op” en al snel was mijn flesje met 0,5 liter water leeg. Dit mocht de pret niet drukken, want terug zouden we als een speer gaan! Bovendien moet je niet vergeten dat je fietst omringd door wijngaarden en bergen, dus klagen laat je wel (…). Uiteindelijk zaten we met natte, plakkerige lichamen in het postcardcafé en ja, het uitzicht was echt schitterend. Tijd voor een lunch, die hadden we wel verdiend na deze barre bergbeklimming. Ik bestelde een ijsthee en couscous met salade en ik denk dat het een tijd terug is dat ik zo’n 50x heb gezegd hoe heerlijk het wel niet was. Want dat was het, tsjongejonge wat heerlijk. En dan die ijsthee, ik zal een foto plaatsen, dan zie je hoe verrukkelijk die er alleen al uitzag. Je snapt het, door al deze heerlijke culinaire verwennerij heeft deze plek het helemaal gemaakt voor mij en ik heb het er zeker voor over nog een paar keer die barre tocht te maken op mijn simpele fietsje. Wat betreft de terugweg; toen waande ik me even op Texel; overschaduwd door bomen racen op een fietspaadje van een halve meter breed, wegduiken voor laaghangende takken, “bergie af”. We gingen als een speer en waren met tien minuten thuis! Eenmaal weer bij Ivy League was er “een nieuwe” aangekomen, Duitse Gregor. Leuke gast en ook leuk voor Chris, de andere – en tot dan toe enige - Duitse jongen in ons complex. Er werd besloten een braai te houden op onze “stoep”. Zo gezegd, zo gedaan en we hadden een hele leuke avond met nog meer Duitsers (op uitnodiging), de Mexicanen (die heerlijke quasadilla’s op de braai gooiden; tortilla’s met kaas), en wat Afrikaners (Miles, net geen mile lang, hij komt wel in de buurt, rugbyer die vrijdag 20 wordt, je zou hem ongeveer tien jaar erbij geven, en Hope, stereotype Afrikaner meisje; superslank en blond, overigens super aardig). Het was een succes en zeker voor herhaling vatbaar.

Over zaterdag heb ik niet zo veel te zeggen, ’s middags bij Sophie aan het zwembad gezeten in het Beachhouse en ’s avonds zijn we uit geweest. We gingen met een groep uit Ivy League inclusief straalbezopen vriendje van een van de Afrikaner meisjes. Ik vond het niet zo fijn om die jongen helemaal over zijn grenzen te zien gaan, al waren zijn acties soms natuurlijk ook wel weer lachwekkend. Zijn vriendinnetje leek er niet zoveel moeite mee te hebben, dus ik hield me er buiten.

Zondags ging de wekker vroeg, want we wilden met de trein naar Cape Town! Aangezien blanken hier niet met de trein reizen in verband met verhalen over verkrachtingen en moord, wilden wij dat wel een keertje beleven. De andere meiden waren al eerder met de trein naar Cape Town geweest en het kan makkelijk als je in een groep bent, maar de blanken hier denken daar anders over. Een retourtje Cape Town eerste klas kost je zo’n drie euro. Maar dan zit je natuurlijk nog niet in de trein, want het zou Afrika niet zijn als daar eerst wat hindernissen voor genomen moeten worden! Zo konden we niet vanaf Stellenbosch station vertrekken, want er waren werkzaamheden. We zouden per bus vervoerd worden naar het volgende station en daar konden we dan opstappen. Nou, goed geregeld toch!? Er staat zelfs al een bus te wachten! Daar kan de NS nog wat van leren. Wij die bus in om 9:20 (9:44 zou de trein vertrekken) en om precies te zijn 10:05 vertrok de bus! Trein dus gemist en aangezien deze maar 1x in de 1,5 uur rijden, voelden we ons wel een beetje rot. Echter, ook treinen in Zuid-Afrika hebben vertraging, dús de trein stond op het volgende station gewoon op ons te wachten, hoe aardig is dat! Uiteindelijk waren we rond 11:45 in Kaapstad en hadden we de treinreis overleefd.

In Kaapstad lekker geluncht, rondje gewandeld en het Kasteel bezocht. Hier mocht ik voor vijf Rand naar binnen dankzij mijn studentenkaart (minder dan 50 eurocent) en hier konden we lekker een rondje lopen en wat museumdingetjes bekijken. Daarna zijn we naar de Compagnietuinen gegaan, het Vondelpark van Kaapstad. Overeenkomsten zijn dat zwervers er de bankjes bezet houden, je lekker op het gras kan liggen en er ook veel duiven zijn. Verschillen zijn dat je in Amsterdam niet ontelbaar veel eekhoorns ziet lopen en ook geen bananenbomen hebt. Hier lekker van het zonnetje genoten en ook het kantoortje van president Zuma gezien; leuke stek om te werken kan ik je zeggen. Helaas was ik deze dag mijn camera vergeten, dus foto’s komen hiervan misschien een andere keer. Het is super fijn om te merken dat ik me niet zo’n gehaaste toerist voel die heel Kaapstad in één dag wil zien. Dit zal wel te maken hebben met het feit dat ik nog genoeg tijd heb om vaker naar Kaapstad te gaan :).

En dan maandag, mijn eerste lesdag! Ik heb op maandag en vrijdag les in Lynedoch, een wijk buiten Stellenbosch waar de meeste blanken nog nooit geweest zijn. Hier ben ik voor het vak “Learning Sustainability Community Engagement”, een gigantisch vak waar ik 18 studiepunten voor krijg. Dit vak wil je laten kennis maken met de gemeenschap van Lynedoch. Ook zal ik een paar mooie boeken gaan lezen die bij zullen dragen aan mijn begrip van de situatie hier in Zuid-Afrika. Ik ga op maandag aan de gang in groep 4 en zal hier wat lessen gaan geven. Hoe dit er exact uit gaat zien hoor ik vrijdag allemaal, maar deze basisschool wordt dus ondersteund door Stellenbosch University. De docent G., de man die in mijn vorige verhaaltje het volkslied zong, is de docent van dit vak. Zoals ik al eerder zei is deze man ontzettend bijzonder. Hij is een kleurling, docent en psycholoog en al zijn wijsheid geeft hem een oudere uitstraling. Alles wat hij zegt, kan je oppikken als een levensles en hij laat je weer even weten wat de fundamentele principes van het leven zijn. Een hele fijne man en ik ben heel blij dat ik dit selectieve vak met 24 anderen mag doen. Een geweldige bijkomstigheid is dan nog dat zijn moeder van 70 iedere maandag en vrijdag een maaltijd verzorgt. Voor 100 rand per week krijg je op de dagen in Lynedoch dan heerlijk vers fruit, koffie, thee, koekjes en een Afrikaanse lunch (vrijdag staat er bobotie op het menu, ik kijk er nu al naar uit). Deze eerste dag was een hele inspirerende en stond vooral in het teken van kennismaking. Deze week worden we nog van Stellenbosch naar Lynedoch gebracht en gehaald per busje (Angelo was de bestuurder), maar daarna zullen we per trein gaan. De reden hiervoor zal ook weer te maken hebben met het betrokken raken bij de gemeenschap.

Eenmaal weer teruggebracht ben ik als een gek naar huis gefietst om mijn Matiesshirt aan te trekken en naar de rugbyvelden te vertrekken voor de eerste match! Rugby is echt de sport hier, jongens (zoals Miles) passen op twee manieren bijna niet door de deurpost; zowel in de lengte als in de breedte; wat een joekels. We zaten heerlijk in het zonnetje en het is leuk om te zien dat zo’n driekwart van de supporters alleen maar gezellig aan het kletsen is en niet eens echt oog heeft voor de wedstrijd. De eerste helft was wat saai en stonden de Maties ook achter. De tweede helft was echter een stuk beter en scoorden de Maties drie keer. Nou en dan is het feest! Alle studenten zingen dan een liedje en Lisanne dacht daar op een gegeven moment “Het is altijd lente in de ogen van de tandartsassistente” in te horen. En jawel, toen er navraag gedaan werd bij een Afrikaner bleek het ongeveer zo te zijn; “Het is altijd lente in de ogen van de Stellenbosch studenten, studenten zonder centen, altijd lente”. Hilarisch, helaas scoorden de Maties daarna niet meer, maar bij de volgende match kunnen we in ieder geval meezingen!

Vanmorgen heb ik een introductie van het vak Human Resource Management gehad. Ik denk dat dit “apple eggie” wordt, aangezien er wat overlap is met vakken die ik eerder dit jaar in Amsterdam al heb gedaan. Om 17:05 (niet 17:00, nee, handiger is 17:05) heb ik het vak “Sociology: Politics and Cultural Change in Contemporary South Africa”. Ik ben benieuwd!

Nog even wat wist-u-datjes en dan brei ik er maar weer eens een einde aan!
- Het schijnt dat als mensen zwartrijden in de trein, ze in een kooi op het station gestopt worden (van blanken gehoord, dus ik weet niet hoe betrouwbaar de informatie is).
- Onze bewaker (zijn naam lijkt op iets van Mumba) is vandaag 40 geworden, onze huisbaas Petro vertelde dat en Lisanne en ik hebben even Happy Birthday gezongen. Het is dat hij niet zoveel tanden in zijn mond heeft, anders had hij al zijn tanden bloot gelachen.
- Ik heb het tentamen van vorige week maandag met een 7 gehaald. :)
- Ik en de andere meiden zijn niet erg onder de indruk van de cheerleaders. De jongens wel, die vinden hun uiterlijk voldoende, hun prestatie valt ons echter wat tegen. Ze lopen wat te rennen, maar echt een synchroon dansje met bijbehorende yell komt er niet uit. Wellicht dat het over twee weken beter gaat!
- Ik kan nu eindelijk op mijn eigen laptop internetten, ik ben benieuwd voor hoelang het goed gaat.
- Je hebt hier in de trein een cateringservice; een stinkende meneer op blote voeten biedt je blikjes fris uit zijn vuilniszak aan.
Bij nader inzien heb ik toch wel weer het een en ander beleefd de afgelopen week! Aangezien ik uit de reacties die op mijn vorige verhaal kreeg niet op kon maken dat men het veel te lang vond, heb ik de lengte maar weer geëvenaard! ;)

Liefs, Marieke.